De moeder en het meisje

Als haar dochter Lucy op de middelbare school zit krijgt Sophia het steeds moeilijker. De controle over haar dochters leven moet ze leren los te laten. Dat proces is niet makkelijk, vooral wanneer de herinneringen aan haar eigen jeugd, die ze tot die tijd ver weggestopt heeft, weer boven komen drijven.

Interview 

Inge Schouten schreef een roman over Sophia, een moeder die moeite heeft haar opgroeiende dochter Lucy los te laten en haar eigen plek in de wereld te laten zoeken. In ‘De moeder en het meisje’ maakt dit proces bij Sophia veel herinneringen los aan haar eigen jeugd.

Opvoeden is stukje bij beetje loslaten?
‘Ja, dat denk ik wel. Ik heb een strofe uit een gedicht van Esther Jansma als motto gekozen. “Ik aaide je vingers. Je liet niet los. Je sliep en ik aaide je vingers, liet los.” Een ouder neemt steeds meer afstand, eigenlijk al vanaf de fysieke scheiding bij de geboorte. Het is een hele kunst om dat in een goed tempo en op de juiste manier te doen. Soms moet je erop gewezen worden, door je omgeving of je kind zelf. In mijn roman gaat Lucy om met een zekere T. en daar laat ze zich niet over uit. Haar moeder vraagt door, maar realiseert zich dan dat Lucy een eigen wereld opbouwt waar zij niet altijd deel van uitmaakt. Het is overigens wederkerig: een kind heeft zijn eigen proces van afstand nemen.’

Sophia wordt door haar dochter geconfronteerd met haar eigen kwetsuren in haar jeugd. Geloof je dat je kinderen je kunnen helen? 
‘Sophia is in haar jeugd seksueel misbruikt. Ze wilde geen kinderen en al helemaal geen dochter. Een jongen leek haar veiliger. Uiteindelijk ziet ze dat haar dochter anders is en andere dingen mee zal maken dan zij. Dat maakt dat ze wat ze meegemaakt heeft, kan accepteren en achter zich te laten. Ze rekent af met het idee dat haar misbruiker macht over haar heeft en ziet haar eigen macht. Zij raapt haar stenen op.’

Wat is het belangrijkste dat jouw dochter je geleerd heeft?
‘Inzien dat we allemaal onze eigen lessen en uitdagingen hebben. Als je je krampachtig aan elkaar vast blijft klampen, sta je je eigen lessen in de weg. Ik geloof dat kinderen bij je komen om iets te halen dat hen helpt en dat ze jou helpen om je verder te ontwikkelen. Daarom heb ik het eerste exemplaar van mijn roman aan mijn dochter uitgereikt.’

Susan Smit voor Happinez magazine