Zeg het met beelden

Show don’t tell is een vaak gebruikte uitdrukking in schrijversland. Bij elke schrijfcursus, coaching of manuscriptbeoordeling komt vroeg of laat deze kreet om de hoek kijken en hij gaat meestal gepaard met een diepe zucht van diegene die hem ontvangt. Terecht, want het is hard werken om de emoties van je personages zo neer te zetten dat de lezer een verwantschap met ze voelt. Er zijn zoveel hoofdpersonen bang, blij, gelukkig, verdrietig, geschrokken, boos, nerveus, somber, neerslachtig enz, maar het zegt niet zoveel. 

Gert was nerveus, Susan was somber en toch bleek hun eerste ontmoeting erg gezellig.

De schrijver van de bovenstaande zin ‘vertelt’ de lezer hoe de personages zich voelden. De emotie wordt letterlijk en expliciet benoemd. Veel beginnende schrijvers vergeten de lezer bij het verhaal te betrekken. Dat kan alleen als een lezer zich kan vereenzelvigen met de gevoelens en belevenissen van een personage. De lezer moet net zo opgelucht, bang, nerveus, geïrriteerd, blij, verdrietig, neerslachtig zijn als de hoofdpersoon.

Gebruik beelden om de emoties van je personages aan te duiden waardoor de lezer kan  meevoelen en meekijken. Maak het zichtbaar, tastbaar en voelbaar.

Gert draaide voortdurend aan het knopje van zijn horloge, terwijl Susan haar ogen op haar servet gericht hield en verslag deed van de crematie waar ze net vandaan kwam.

Of zoals de openingszinnen uit het volgende verhaal van Bas Heijne uit ‘In het water’:

Nee, zei mijn vader, geen haaien. Er lag een glans op het water. Ik boog me over de reling en probeerde de bodem te zien. Daar beneden was alles zwart.

De jongen uit dit verhaal staat niet te trappelen om in het water te springen. Als lezer voel je zijn angst zonder dat de woorden bang of angstig gebruikt worden. Laat de emotie blijken uit de handeling en niet uit het woord.

Dus kom uit je luie stoel en laat aders kloppen, ogen knipperen, benen huppelen, tranen rollen, vingers trommelen en voeten stampen.

Meer schrijftips? Neem contact op!